Degenen die denken dat school alleen om te leren is moeten zich er vooral van bewust zijn dat dit de plek is waar kinderen het grootste deel van hun tijd doorbrengen en vriendschappen sluiten die soms dagen duren, soms levenslang. Onderwijs is vooral ook afhankelijk van het socialisatieproces. Kinderen die gezond zijn, zowel mentaal als fysiek, zijn in staat om gezonde relaties te ontwikkelen met de school en haar \’bewoners\’ – andere kinderen en leerkrachten. Klasgroepen kunnen onverenigbaar worden, maar daarom zijn de leerkrachten er, om geschillen op te lossen. Pesten is een ander probleem en waar leerkrachten falen, moet krachtig worden opgetreden.
Waarom individualiteit aanmoedigen ondanks groepen?
Openbare lagere en middelbare scholen hebben het essentiële kenmerk van collectivisering. Hoewel collectivisering in de ware zin van het woord werd afgeschaft met het einde van het vorige regime, vindt collectivisering nog steeds plaats op scholen. Het motto is om gemiddeld te zijn en niet op te vallen. Natuurlijk verandert dit langzaam maar zeker. Soms is de verandering echter pijnlijk. En soms laat het schoolsysteem het zelf niet eens toe, uit tijdgebrek. Maar school is vooral een plek waar kinderen zich echt ongeremd kunnen ontplooien in een sociale omgeving zonder ouderlijk toezicht. Thuis kunnen sommige kinderen hun eigen ergste overtreders zijn, waarbij iedereen sarcastisch is, terwijl anderen hun schouders ophalen en genieten van de collectieve hel. En omgekeerd. Soms spreekt het kind de waarheid en is iedereen echt gemeen. Maar ouders hoeven niet alle problemen voor hun kinderen op te lossen.
Slaat iemand je? Sla hem dan!
Het is belangrijk om te begrijpen dat kinderen alles een beetje anders zien dan volwassenen. Het is moeilijk, maar het is waar. Als je zoon klaagt dat zijn leraar niets voor hem doet nadat hij zijn tussendoortje heeft genomen, dan is er niets beter dan een klap op zijn neus. Het repareren van deze barsten in de sociale zeepbel kan moeilijk zijn, zelfs voor professionals en psychologen.
