halverwege het huis waar ik ooit met mijn ouders woonde en de begraafplaats, heeft ons dorp altijd een bejaardentehuis gehad. Nou was het een relatief groot dorp, dus het was niet verwonderlijk dat het daar werd opgezet, maar het is waar dat mensen aan de uiterste rand van het moederland niet veel werden verzorgd door de autoriteiten in dit land, maar eerder als straf vanuit het binnenland daarheen werden gedreven.
Ik heb geen goede informatie over wat er vroeger in dat verpleeghuis gebeurde. Omdat ik als kind of jongeman geen reden had om me erin te interesseren. Dus alles wat ik me herinner over die tijd is dat de instelling na november 1989 een communistisch bolwerk werd. Want toen de oude mensen die het grootste deel van hun leven onder het socialisme hadden doorgebracht op een ideologisch gepaste manier werden aangepakt, gingen de meesten van hen onderuit en stemden op mensen die ze niet eens meer in dit land wilden zien. Maar dat is gewoon voor de goede orde. Het kon me gewoon niet schelen wat daar gebeurde.
Vandaag de dag is het heel anders. Ik ben te jong om in een verpleeghuis te zitten, maar ik weet wat daar gebeurt, vooral dankzij Facebook. Aan de frequentie van de berichten daar te zien, bestaat er geen twijfel over dat verpleeghuizen geen plekken zijn waar oude mensen zomaar voor een dag gedumpt kunnen worden.
Hoe ze daar bewegen, hun geheugen oefenen, bingo spelen, taarten bakken, kransen vlechten, vaak lezen met foto\’s, zonsondergangen op de wei terwijl ze een echte schilder bezoeken Je kunt er schilderen, met therapiekonijnen spelen, kegelen, borduren, wandelen in het dorp en stoppen voor een café of een ijsje. Of dat er vroeger aromatherapie werd beoefend, of countrybands werden bezocht, of dat vrouwen tijd doorbrachten met schoonheidsbehandelingen. Om er een paar te noemen.
En terwijl ik dit lees vrees ik dat de tijd komt dat mijn gezondheidszorg niet goed genoeg is. Omdat ik bang ben dat dit mijn lot kan zijn. Krylo\’s “binnenkant van mijn broek is gerafeld, mijn polsen trillen, mijn handpalmen zijn verschrompeld, de mouwen van mijn winterjas glanzen van het schuren…” is gemakkelijk te verdragen. Maar als ik bedenk dat ik steeds dichter bij de leeftijd van de bewoners van dit tehuis kom, met steeds minder jaren die ons scheiden…
Hopelijk zal mijn gezondheid me nog vele jaren van dienst zijn. Of gaat mijn lichaam kapot voordat ze me daar neerzetten.
.
